تاخدا چه بخواهد

امروز هم گذشت و تو نیامدی دیگر نیامدنت برایم عادت شده شاید ایراد از من است کمی باید مهربانتر باشم ناخوداگاه دچار این حالت شدم بس که به تو فکر میکنم و غرق در خیالات توام  گویی تو را فراموش کردم و دیگر به رویت لبخند نمیزنم من که روزگاری مهربانترین شهروند دلت بودم عشقم تو به دل نگیر فقط مرا باور کن تا تقدیر چه بخواهد چون من خود را حواله به او کردم یعنی خدا تو هم خود را به او واگذار شاید او طور دیگری میخواهد...

خواهد و شاید هم ...

عشق پاک...